تکریم حیات و منع خودکشی

حیات انسانی دارای کرامت است و از منظر آموزه های دینی و اسناد فراملی تجاوز به آن، ناروا و جنایتی بزرگ است؛ از اینرو اقداماتی چون سقط جنین و قتل چنانچه مشروع نباشد، تعرض به حیات آدمی، به عنوان یکی از بنیادی ترین حقوق بشر، ارزیابی می شود. خودکشی، اتانازی و خودکشی یاری شده نیز اقداماتی ناقض حق حیات ارزیابی می شوند که توسل به آن ها اصولا اقدامات مرتکب را از دائره حرمت خارج نمی کنند. در سیاست جنائی ایران تحت تأثیر آموزه های دینی و فقهی، خودکشی اگرچه مباح نبوده ولی مورد جرم انگاری قرار نگرفته است و به طور تبعی معاونت در خودکشی نیز جرم نیست. با وجود این قانونگذار ایران در قانون جرائم رایانه ای برخی از اقدامات یاری دهنده و تسهیل کننده خودکشی از طریق سامانه های رایانه ای یا مخابراتی را جرم معرفی کرده است. این مقاله پیشنهاد می کند در راستای تکریم حیات انسانی و پیشگیری از پدیده انحرافی خودکشی برخی از وجوه معاونت در خودکشی به عنوان جرم مستقل معرفی شود. اجرای اقدامات حمایتی فوری در مورد افرادی که به هر دلیل دست به خودکشی زده و موفق نشده اند از تدابیر ضروری دیگری است که از پدیده مزبور جلوگیری می کند.